TATARZAŃSKI PARK NARODOWY 

TPN obejmuje całe polskie Tatry oraz niewielkie części Pogórza Bukowińskiego i Rowu Podtatrzańskiego, zarówno te przylegające do obszaru parku, jak i enklawy (np. Polana Rogoźniczańska, Wyskówki, Harenda, Bafiów Bór). Najwyższym punktem jest szczyt Rysów (2499 m), najniższym dolina Porońca w okolicy Kośnych Hamrów (ok. 773 m), różnica wysokości między nimi wynosi 1730 m. Na turystów czeka kilka schronisk. U podnóża Tatr Polskich rozłożone jest Zakopane, natomiast u podnóża Tatr Słowackich istnieje kilka miejscowości z zapleczem turystycznym, jak np. Tatrzańska Łomnica i Poprad. Jednym z najczęściej odwiedzanych schronisk tatrzańskich jest schronisko PTTK nad Morskim Okiem. Inną bazą wypadową turystów jest schronisko PTTK w Dolinie Pięciu Stawów Polskich.

GUBAŁÓWKA 

Ma wysokość od 1120 m na wschodnim końcu do 1129 m na zachodnim końcu. Wznosi się w północno-zachodniej części Zakopanego. Po wschodniej stronie Gubałówki znajduje się miejscowość Ząb, a po zachodniej Gubałówka sąsiaduje z Butorowym Wierchem.  Na Gubałówkę prowadzi kolej linowo-terenowa z Zakopanego wybudowana w 1938 roku, długości 1298 m oraz różnicy wysokości ok. 300 m., zmodernizowana w 2001 roku. Góra jest popularna wśród turystów odwiedzających Zakopane. Z jej grzbietu roztacza się panorama całych polskich Tatr i Zakopanego oraz Podhala, Pienin, Gorców i Beskidu Żywieckiego wraz z ich słowacką częścią. Z Gubałówki prowadzi spacerowy Szlak Papieski na Butorowy Wierch 1160 m, z którego można zjechać kolejką krzesełkową do Kościeliska

KRUPÓWKI 

Ulica w Zakopanem będąca główną osią miasta. Krupówki to deptak zamknięty dla ruchu pojazdów samochodowych, a nawet rowerów, przeznaczony wyłącznie do ruchu pieszego. Jest kultową ulicą tego miasta, w sezonie turystycznym i narciarskim są na niej tłumy turystów. Ulica powstała w związku z istnieniem huty w Kuźnicach. Jej nawierzchnię zbudowano z wydobytych spod dawnego asfaltu kostek czarnego bazaltu, szarego granitu i czerwonej kostki betonowej. Ułożono je w fantazyjne wzory. Zamontowano też na granitowych postumentach nowe, pochylone latarnie w formie pastorałów i infrastrukturę uliczną; ławki, odpływy wód deszczowych itp. Przebudowę ulicy zaprojektowali architekci Maciej Krawczyński i Andrzej Orłowski. Większość budynków przy ulicy to obiekty użyteczności publicznej; sklepy, restauracje, bufety

MUZEUM TATARZAŃSKIE 

Jedno z najstarszych muzeów w Polsce powołane przez Towarzystwo Muzeum Tatrzańskiego w 1889. Pierwsze kolekcje na rzecz Muzeum przekazał dr Tytus Chałubiński, a były to: zbiory skał (1873–1887) i zielnik mchów (ponad 2700 okazów); na rzecz Muzeum przekazała zbiory z lat 1869–1887 (zebrane przez Władysława Kulczyńskiego) Komisja Fizjograficzna AU w Krakowie. Za pośrednictwem dra Chałubińskiego do Muzeum trafiły też pierwsze okazy fauny tatrzańskiej (ok. 400 sztuk) z kolekcji Antoniego Kocyana. Stanisław Drohojowski ofiarował zaś zbiory etnograficzne (1889 r.), które w 1896 roku wzbogacone zostały o przekaz Róży hr. Krasińskiej, w 1906 – o 250 obiektów z kolekcji Zygmunta Gnatowskiego, a w 1921 – o przekaz Marii i Bronisława Dembowskich. Zbiory etnograficzne rozbudowywane były również w związku z działalnością Sekcji Ludoznawczej Towarzystwa Tatrzańskiego. Dzieje zbiorów sztuki Muzeum Podhalańskiego to również historia biografii artystów, którzy w Zakopanem pomieszkiwali i tworzyli: Wojciech Gerson, Walery Eliasz-Radzikowski, Stanisław Witkiewicz i Witkacy, Władysław Skoczylas, Zofia Stryjeńska, Rafał Malczewski, Wojciech Brzega, Wojciech Weiss, Stanisław Gałek i wielu innych.

WILLA KOLIBA. MUZEUM STYLU ZAKOPIAŃSKIEGO 

Willa Koliba – pierwszy dom w stylu zakopiańskim wybudowany według projektu Stanisława Witkiewicza – położona jest przy ulicy Kościeliskiej, najstarszej ulicy Zakopanego, gdzie co krok spotykamy zabytkowe domy i zagrody góralskie. To otoczenie łatwiej pozwala zrozumieć ideę Stanisława Witkiewicza. Gdy w Zakopanem w drugiej połowie XIX wieku zaczęła się pojawiać, tak jak w wielu uzdrowiskach krajowych, architektura w stylu szwajcarskim czy tyrolskim, stało się dla Witkiewicza jasne, że aby uchronić Podhale od obcych stylowo budowli, należy stworzyć styl wyrosły z zastanej sztuki budowania. Batalię o styl toczył Witkiewicz na łamach prasy. W swoich reportażach i artykułach nawoływał do wykorzystywania motywów miejscowych we wznoszonych przez „panów” i „gości” willach.Muzeum Stylu Zakopiańskiego jest jedynym w Polsce miejscem, gdzie można poznać historię i dokonania pierwszej teoretycznie opracowanej i praktycznie realizowanej koncepcji polskiego stylu narodowego, opartego na budownictwie i zdobnictwie górali podhalańskich.

MUZEUM KORNELA MAKUSZYŃSKIEGO 

Muzeum Kornela Makuszyńskiego jest drugim w Zakopanem muzeum biograficzno-literackim po Kasprowiczowskiej Harendzie. Mieści się w willi „Opolanka”, gdzie państwo Makuszyńscy mieszkali w czasie niemal corocznych letnich i zimowych pobytów w Zakopanem, a po drugiej wojnie osiedlili się na stałe. Wiele cennych przedmiotów oraz duża biblioteka Makuszyńskich zostały zniszczone w czasie II wojny w Warszawie. To, co dzisiaj znajduje się w Muzeum, jest zaledwie cząstką dorobku pisarza – kolekcjonera dzieł sztuki i przyjaciela wielu wybitnych artystów. Muzeum powstało w roku 1966 ze zbiorów ofiarowanych społeczeństwu przez Janinę Gluzińską-Makuszyńską (1896-1972) wdowę po pisarzu. Na zbiór dzieł sztuki znajdujący się w mieszkaniu składają się obrazy i rzeźby znanych polskich artystów

GALERIA WŁADYSŁAWA HASIORA 

W Galerii Władysława Hasiora znalazły swoje miejsce sławne sztandary, kompozycje przestrzenne, rzeźby, których tworzywem są różnorakie materiały, zwyczajne przedmioty, często rupiecie, które w rękach artysty nabierają nowych znaczeń. Opatrzone metaforycznymi, dowcipnymi, przekornymi tytułami skłaniają do zastanowienia nad światem współczesnym i sztuką. „Dzieła Władysława Hasiora są uniwersalne. Są także bardzo polskie. Związane z Podhalem – z jego kulturą, wiarą, historią, przyrodą, z tym, co decyduje o pracy, określa rytm życia, co należy do tradycji i współczesności tego terenu – mają znaczenie powszechne. Nie jest ono elementem dodatkowym, występującym obok innych, lokalnych wartości. Przeciwnie. Wszystko, co Hasior robi, zawiera cechy ogólne”. Zacytowane tutaj słowa Mariusza Hermansdorfera ze wstępu do katalogu wystawy artysty wydają się trafną syntezą jego twórczości. Władysław Hasior zmarł w Zakopanem 14 lipca 1999 roku. Galeria za życia artysty była miejscem prowadzonych przez niego spotkań ze sztuką. W części przeznaczonej na wystawy czasowe stale byli obecni współcześni artyści – malarze, rzeźbiarze, fotograficy, prezentujący swoje prace.

MUZEUM OSCYPKA 

Historia pokazuje, że oscypek pojawił się na Podhalu na przełomie XIV i XV wieku, kiedy to pasterskie plemiona Włochów przywędrowały na podkarpackie tereny z Siedmiogrodu (Transylwania). Tradycyjna receptura, która jest nie zmieniona do dziś, została zapisana w instruktażu państwa Ślemieńskiego na Żywiecczyźnie w 1748 roku. Dawniej oscypki używane były do rozliczeń pomiędzy gazdą i bacą oraz bacą i juhasami. Aktualnie ser ten jest smakołykiem goszczącym na wielu europejskich stołach. A od 14 lutego 2008r. chroniony jest przez prawo unijne, posiadając status Chronionej Nazwy Pochodzenia.

ZAMEK W NIEDZICY 

Średniowieczna warownia znajdująca się na prawym brzegu Zbiornika Czorsztyńskiego we wsi Niedzica-Zamek, na obszarze Polskiego Spisza lub Zamagurza. Zamek został wzniesiony na początku XIV wieku przez Kokosza Bezreviczego. Obecnie zamek spełnia funkcje muzealno-hotelowe, będące jedną z największych atrakcji południowej część małopolski. Do zamku prowadzi brukowa aleja natomiast za bramą wejściową i sienią znajduje się dziedziniec zamku dolnego. W obrębie tej części zamku mieszczą się pokoje gościnne. W części muzealnej można zobaczyć tzw. komnaty Salamonów, wyposażone w przedmioty z XVI–XIX w. Drewniane schody prowadzą na taras widokowy. Przez kolejną bramę wiedzie wejście do zamku górnego i do zamkowych lochów, które służyły jako piwnice, a także jako więzienie. Na skraju dziedzińca zamku górnego znajduje się studnia wykuta w litej wapiennej skale o głębokości ponad 60 m. W tzw. Izbach Pańskich na zamku górnym zobaczyć można: salę myśliwską, izbę żupną i izbę straży. Po przeciwległej stronie Dunajca wznoszą się ruiny zamku w Czorsztynie.

REJS PO JEZIORZE CZORSZTYŃSKIM 

Jezioro Czorsztyńskie, położone jest w otulinie Pienińskiego Parku Narodowego, to jedna z największych atrakcji turystycznych Pienin. Jezioro o linii brzegowej o długości prawie 30 km powstało podczas budowy zapory wodnej na Dunajcu w Niedzicy, dziś oferuje możliwości nadwodnego wypoczynku: kąpieli, nurkowania, żeglowania, wędkowania. Na jeziorem górują sylwetki dwóch średniowiecznych zamków – w Czorsztynie i w Niedzicy.

ZAPORA W NIEDZICY 

 Zapora wodna wybudowana w latach 1975–1997 w przysiółku Zamek, należącym do wsi Niedzica. Znajduje się w Pieninach, spiętrza wody Dunajca, tworząc Jezioro Czorsztyńskie. Zapora Niedzica jest najwyższą w Polsce zaporą ziemną z centralnym uszczelnieniem glinowym. Jej wysokość maksymalna od chodnika galerii wynosi 56 m. Długość zapory wynosi 404 m. Korona budowli ma szerokość 7 m i jest udostępniana do ruchu pieszych oraz przejazdu pojazdów obsługi. Zapora zatrzymuje wody Dunajca i pełni funkcję przeciwpowodziową, w odniesieniu do miejscowości leżących w dole rzeki. Ustabilizowała także poziom rzeki, dzięki czemu tradycyjny spływ Przełomem Dunajca odbywa się bez przeszkód.

ZAMEK W CZORSZTYNIE 

Ruiny gotyckiego zamku z XIV wieku, położone na wzgórzu nad Dunajcem (obecnie nad Jeziorem Czorsztyńskim) w granicach Pienińskiego Parku Narodowego. Kazimierz Wielki rozbudował zamek i otoczył go murami obronnymi. Natomiast znakomite położenie na wyniosłej skale pozwalało na kontrolę znacznej części doliny Dunajca. Wzmianki historyczne potwierdzają obecność na zamku Kazimierza Wielkiego, Ludwika Węgierskiego, Jadwigi Andegaweńskiej, Władysława Warneńczyka. Upadek zamku rozpoczął się od dewastacji przez wojska kozackie w latach 1734–1735, w czasie walk o tron pomiędzy Augustem II Sasem i Stanisławem Leszczyńskim. W 1790 roku od uderzenia pioruna spaliły się dachy zamku, co gwałtownie przyspieszyło zniszczenie. W 1819 roku dobra czorsztyńskie wraz z ruinami zamku zakupiła rodzina Drohojowskich, władająca nimi do 1945 r. Obecnie zamek jest pod opieką Pienińskiego Parku Narodowego. Na terenie zamku znajduje się stanowisko jednego z endemitów pienińskich – pszonaka pienińskiego.

SPŁYW PRZEŁOMEM DUNAJCA 

Niewielkie, lecz jakże osobliwe pasmo górskie Pieniny, leżą 30 km na północny wschód od Tatr, stanowią środkową, najbardziej wysuniętą na północ część łańcucha skał wapiennych, zwanych Pienińskim Pasmem Skałkowym. Ciągnie się ono na długości ponad 500 km wąskim pasmem z zachodniej Słowacji przez Morawy, wzdłuż południowych stoków Beskidów Zachodnich aż do Marmaroszy w Rumunii. Każdy sposób zwiedzania tych stron jest przyjemnością, jednak prawdziwą ucztą jest spłynięcie regionalnymi tratwami jednym z najpiękniejszych przełomów rzecznych w Europie. Z przystani flisackiej w Kątach łodzie zabierają nas w wyjątkową podróż. Przepłyniemy trasę 15 km, mimo, że w linii prostej do przystani końcowej w Szczawnicy dzieli nas odcinek 6 km, zaś różnica poziomów wynosi 36 m. Spływ, w zależności od stanu wody trwa od 2 do 3 godzin. Przez większość trasy popłyniemy neutralnym pasmem granicznym jaki stanowi Dunajec. 

VELO CZORSZTYN 

Ścieżkę rowerową “Wokół Jeziora Czorsztyńskiego” popularnie zwaną Velo Czorsztyn wytyczono nad brzegiem Jeziora Czorsztyńskiego pomiędzy Pieninami a Gorcami. Trasa rowerowa otacza zbiornik wodny od północy, zachodu i południa łącząc ze sobą takie popularne miejscowości jak: Niedzica i Czorsztyn. Oficjalnie nie tworzy ona pętli wokół całego jeziora. W zdecydowanej większości  Velo Czorsztyn poprowadzono po wyodrębnionej z ruchu samochodowego wygodnej asfaltowej ścieżce biegnącej bardzo blisko brzegów jeziora. Rozpościerają się z niej zapierające dech w piersiach widoki nie tylko na Jezioro Czorsztyńskie ale i pobliskie atrakcje takie jak: Zamek w Niedzicy, Zapora Wodna w Niedzicy czy Zamek w Czorsztynie oraz Pieniny i majaczące w oddali Tatry. W piękny słoneczny dzień można też z niej wypatrzeć Babią Górę.

ZABYTKOWY KOŚCIÓŁEK W DĘBNIE 

Gotycki, drewniany kościół parafialny w Dębnie Podhalańskim w powiecie nowotarskim, wpisany wraz z innymi drewnianymi kościołami południowej Małopolski na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Obecny kościół wybudowany został w II połowie XV w. na miejscu starszej świątyni. Jest to świątynia orientowana o konstrukcji zrębowej. Kościół jest jednym z najlepiej zachowanych gotyckich drewnianych kościołów i jednocześnie jednym z najbardziej znanych polskich zabytków w kraju i za granicą, wyróżnia się wkomponowaną w krajobraz sylwetką ) i wyjątkowo cennym ruchomym wyposażeniem, a także unikatową polichromią patronową w układzie pasmowym pochodzącą z około 1500 roku, najstarszą z wykonanych na drewnie i w całości zachowanych w Europie. Jest to najlepiej zachowana tego rodzaju polichromia w Polsce. Wykonana w 33 kolorach przedstawia w 12 układach 77 motywów, z których najczęstsze to ornamenty roślinne i geometryczne, ale występują także wątki figuralne i zwierzęta, głównie jelenie.

DWÓR W ŁOPUSZNEJ 

Dwór został wybudowany pomiędzy 1787 a 1790 przez konfederatę barskiego Romualda Lisickiego. Jego córka Ludwika wyszła za mąż za Leona Przerwę-Tetmajera, który – otrzymawszy wieś w posag – od 1824 do śmierci w 1881 był właścicielem Łopusznej. W 1832, po klęsce powstania listopadowego we dworze ukrywał się Seweryn Goszczyński, który opisał go w Dzienniku podróży do Tatrów (opublikowanym w 1851). Ponadto u Tetmajerów gościli poeci, działacze patriotyczni i rewolucjoniści, m.in.: Stanisław Worcell, Bohdan Zaleski czy przywódcy powstania chochołowskiego Julian Goslar i Jan Kanty Andrusikiewicz. Po śmierci Leona (1881) i Ludwiki (1889) dwór odziedziczyła ich córka Kamila, żona Kazimierza Lgockiego. W 1892 przeprowadzili oni remont, który zmienił wygląd dworku. W kolejnych latach dwór dziedziczyli synowie Lgockich – Aleksander, a następnie Stanisław. Majątek pozostał w rękach tej rodziny przez okres dwudziestolecia międzywojennego, dopiero po II wojnie światowej, w 1949, został znacjonalizowany.

REZERWAT PRZYRODY BÓR NA CZERWONEM- NOWY TARG 

Rezerwat „Bór na Czerwonem” jest jednym z najstarszych rezerwatów przyrody w Polsce. Został on ustanowiony decyzją Rady Miasta Nowego Targu 13 października 1925 r. Początkowo funkcjonował pod nazwą „Na Czerwonem” na niewielkiej powierzchni 5 ha. Po II wojnie światowej rezerwat został powołany ponownie Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 27 listopada 1956 roku. Według aktu powołującego, rezerwat o powierzchni 49,7 ha utworzono w celu zachowania ze względów naukowych i dydaktycznych torfowiska wysokiego z dobrze zachowaną roślinnością charakterystyczną dla tego rodzaju torfowisk na Podhalu. Wówczas rezerwat otrzymał obowiązującą do dziś nazwę „Bór na Czerwonem”. W 2003 r. z inicjatywy Nadleśnictwa Nowy Targ powierzchnię rezerwatu powiększono o kolejne blisko 65 ha, do aktualnych 114,66 ha.

SZLAK ROWEROWY WOKÓŁ TATR

Historyczno-kulturowo-przyrodniczy szlak rowerowy wokół Tatr to wspaniały polsko-słowacki produkt Euroregionu „Tatry”. Obejmuje on świetnie przygotowane ścieżki rowerowe prowadzące przez takie piękne krainy jak: Podhale, Orawę, Liptów i Spisz położone u podnóża Tatr. Szlak zaczyna się i kończy w Nowym Targu, a swym przebiegiem nawiązuje do krzyżujących się tu średniowiecznych traktów handlowych biegnących z północy na południe i z zachodu na wschód. Trasa rowerowa prowadzi przez urocze góralskie miasteczka i wsie w Polsce i na Słowacji, mijając po drodze niezwykłą przyrodę, zapierające dech w piersiach krajobrazy i szereg atrakcji. Z każdym kolejnym przejechanym kilometrem krajobraz się zmienia. Są tu malownicze pola i pachnące łąki, zielone doliny, tajemnicze bory, błękitne jeziora i sięgające nieba górskie szczyty niemal na wyciągnięcie ręki. Do tego dochodzi bogata kultura polsko-słowackiego pogranicza. Na chwilę obecną Szlak wokół Tatr to ponad 150 km ścieżek rowerowych z zaplanowanych 250 km. Szlak wokół Tatr to naprawdę świetna propozycja na aktywny wypoczynek. Na przebiegu szlaku znajdziesz zarówno łagodne rekreacyjne odcinki dla amatorów rowerowych wycieczek jak i wymagające podjazdy dla tych bardziej zaawansowanych cyklistów.

ŚCIEŻKA W KORONACH DRZEW BACHLEDKA 

Będziesz zachwycony widokiem z tarasu wieży o wysokości 32 m, skąd widać jak na dłoni szczyty Tatr Bielskich, wyjątkową panoramę Pienin czy malownicze Zamagurze.

Ścieżka w Koronach Drzew Bachledka usytuowana jest na granicy Pienińskiego i Tatrzańskiego Parku Narodowego, w samym sercu zróżnicowanego gatunkowo lasu. Trasa o długości ponad 600 m prowadzi przez pełen niespodzianek i ciekawostek las, pokazując zwiedzającym wyjątkowość natury Magury Spiskiej.